At last people are beginning to see that it is possible, and important in human terms, to respect old buildings, street plans and traditional scales and at the same time not to feel guilty about a preference for facades, ornaments and soft materials.
بالاخره مردم شروع کرده‌اند به درک اینکه ممکن است و از نظر انسانی اهمیت دارد که به ساختمان‌های قدیمی، طرح‌های خیابانی و مقیاس‌های سنتی احترام بگذاریم و در عین حال از داشتن ترجیحی برای نماها، تزئینات و مواد نرم احساس گناه نکنیم.

At last, after witnessing the wholesale destruction of Georgian and Victorian housing in most of our cities, people have begun to realize that it is possible to restore old buildings and, what is more, that there are architects willing to undertake such projects.
بالاخره، پس از مشاهده تخریب گسترده خانه‌های جورجی و ویکتوریایی در بیشتر شهرهای ما، مردم شروع کرده‌اند به درک این که بازسازی ساختمان‌های قدیمی ممکن است و از همه مهم‌تر، معمارانی وجود دارند که آماده‌اند این پروژه‌ها را انجام دهند.

For far too long, it seems to me, some planners and architects have consistently ignored the feelings and wishes of the mass of ordinary people in this country.
برای مدت طولانی، به نظر من، برخی از برنامه‌ریزان و معماران به طور مداوم احساسات و خواسته‌های مردم عادی در این کشور را نادیده گرفته‌اند.

Perhaps, when you think about it, it is hardly surprising as architects tend to have been trained to design buildings from scratch – to tear down and rebuild …
شاید وقتی به آن فکر کنید، جای تعجب ندارد زیرا معماران معمولاً آموزش دیده‌اند که ساختمان‌ها را از ابتدا طراحی کنند – خراب کنند و دوباره بسازند…

A large number of us have developed a feeling that architects tend to design houses for the approval of fellow architects and critics, not for the tenants.
تعداد زیادی از ما این احساس را پیدا کرده‌ایم که معماران معمولاً خانه‌ها را برای تایید همکاران معمار و منتقدان طراحی می‌کنند، نه برای مستاجران.

To be concerned about the way people live, about the environment they inhabit and the kind of community that is created by that environment should surely be one of the prime requirements of a really good architect.
نگران بودن درباره شیوه زندگی مردم، محیطی که در آن زندگی می‌کنند و نوع جامعه‌ای که توسط آن محیط ایجاد می‌شود باید قطعاً یکی از اصلی‌ترین نیازها برای یک معمار واقعاً خوب باشد.

It has been most encouraging to see the development of community architecture as a natural reaction to the policy of decanting people to new towns and overspill estates where the extended family patterns of support were destroyed and the community life was lost.
مشاهده توسعه معماری جامعه به عنوان یک واکنش طبیعی به سیاست اسکان مردم در شهرهای جدید و محله‌های حاشیه‌ای که الگوهای حمایت خانواده‌های گسترده نابود شد و زندگی اجتماعی از دست رفت، بسیار دلگرم‌کننده بوده است.

Now, moreover, we are seeing the gradual expansion of housing cooperatives, particularly in the inner-city areas of Liverpool, where the tenants are able to work with an architect of their own who listens to their comments and their ideas and tries to design the kind of environment they want, rather than the kind which tends to be imposed upon them without any degree of choice…
اکنون، علاوه بر این، شاهد گسترش تدریجی تعاونی‌های مسکن هستیم، به ویژه در مناطق درون‌شهری لیورپول، جایی که مستاجران می‌توانند با معمار خود همکاری کنند که به نظرات و ایده‌های آن‌ها گوش می‌دهد و سعی می‌کند محیطی را طراحی کند که آن‌ها می‌خواهند، نه آن نوع که به طور عمده بدون هیچ درجه‌ای از انتخاب به آن‌ها تحمیل می‌شود…

What I believe is important about community architecture is that it has shown ordinary people that their views are worth having; that architects and planners do not necessarily have the monopoly of knowing best about taste, style and planning; that they need not be made to feel guilty or ignorant if their natural preference is for the more traditional designs – for a small garden, for courtyards, arches and porches – and that there is a growing number of architects prepared to listen and to offer imaginative ideas…
آنچه من در مورد معماری جامعه مهم می‌دانم این است که نشان داده است مردم عادی ارزش دیدگاه‌های خود را دارند؛ اینکه معماران و برنامه‌ریزان لزوماً انحصار دانستن بهترین سلیقه، سبک و برنامه‌ریزی را ندارند؛ اینکه آن‌ها نباید احساس گناه یا نادانی کنند اگر ترجیح طبیعی‌شان برای طراحی‌های سنتی‌تر است – برای یک باغ کوچک، برای حیاط‌ها، طاق‌ها و ایوان‌ها – و اینکه تعداد معمارانی که آماده گوش دادن و ارائه ایده‌های خلاقانه هستند در حال رشد است…

It would be a tragedy if the character and skyline of our capital city were to be further ruined and St Paul’s dwarfed by yet another giant glass stump, better suited to downtown Chicago than the City of London.
این یک فاجعه خواهد بود اگر شخصیت و خط افق پایتخت ما بیشتر تخریب شود و کلیسای سنت پل با یک تکه شیشه‌ای غول‌پیکر دیگر کوچک شود که بیشتر مناسب مرکز شهر شیکاگو است تا شهر لندن.

It is hard to imagine that London before the last war must have had one of the most beautiful skylines of any great city, if those who recall it are to be believed.
تصور کردن دشوار است که لندن قبل از جنگ اخیر باید یکی از زیباترین خط افق‌ها را در میان هر شهر بزرگ داشته باشد، اگر به کسانی که آن را به یاد دارند اعتماد کنیم.

Those who do, say that the affinity between buildings and the earth, in spite of the city’s immense size, was so close and organic that the houses looked almost as though they had grown out of the earth and had not been imposed upon it – grown, moreover, in such a way that as few trees as possible were thrust out of the way.
کسانی که به یاد دارند، می‌گویند که ارتباط بین ساختمان‌ها و زمین، با وجود اندازه عظیم شهر، آن‌قدر نزدیک و ارگانیک بود که خانه‌ها تقریباً به نظر می‌رسید که از زمین رشد کرده‌اند و نه اینکه بر آن تحمیل شده باشند – علاوه بر این، به گونه‌ای رشد کرده بودند که کمترین درختان ممکن از مسیر کنار گذاشته شده بودند.

Those who knew it then and loved it, as so many British love Venice without concrete stumps and glass towers, and those who can imagine what it was like, must associate with the sentiments in one of Aldous Huxley’s earliest and most successful novels.
کسانی که آن را می‌شناختند و دوست داشتند، همان‌طور که بسیاری از بریتانیایی‌ها ونیز را بدون پایه‌های بتنی و برج‌های شیشه‌ای دوست دارند، و کسانی که می‌توانند تصور کنند که چه شکلی بوده است، باید با احساسات موجود در یکی از نخستین و موفق‌ترین رمان‌های آلدوس هاکسلی هم‌خوانی داشته باشند.

Antic Hay, where the main character, an unsuccessful architect, reveals a model of London as Christopher Wren wanted to rebuild it after the Great Fire and describes how Wren was so obsessed with the opportunity the fire gave the city to rebuild itself into a greater and more glorious vision.
“آنتیک هی”، جایی که شخصیت اصلی، یک معمار ناموفق، مدل لندن را به نمایش می‌گذارد همانطور که کریستوفر رن می‌خواست پس از آتش‌سوزی بزرگ آن را بازسازی کند و شرح می‌دهد که چگونه رن از فرصتی که آتش به شهر داده بود تا خود را به یک دیدگاه بزرگتر و باشکوه‌تر بازسازی کند، چنان غرق شده بود.

What, then, are we doing to our capital city now?
پس، اکنون چه کارهایی با پایتخت خود می‌کنیم؟

What have we done to it since the bombing during the war?
از زمان بمباران در طول جنگ، چه بر سر آن آورده‌ایم؟

What are we shortly going to do to one of its most famous areas – Trafalgar Square?
چه چیزی به زودی به یکی از مشهورترین مناطق آن – میدان ترافالگار – خواهیم کرد؟

Instead of designing an extension to the elegant facade of the National Gallery which complements it and continues the concept of columns and domes, it looks as if we may be presented with a kind of vast municipal fire station, complete with the sort of tower that contains the siren.
به جای طراحی یک افزوده به نمای زیبا و شیک گالری ملی که آن را تکمیل کرده و مفهوم ستون‌ها و گنبدها را ادامه می‌دهد، به نظر می‌رسد که ممکن است نوعی ایستگاه آتش‌نشانی بزرگ شهری، همراه با برج‌های خاصی که سیرن در آن است، به ما ارائه شود.

I would understand better this type of High Tech approach if you demolished the whole of Trafalgar Square and started again with a single architect responsible for the entire layout, but what is proposed is like a monstrous carbuncle on the face of a much loved and elegant friend.
من این نوع رویکرد های‌تک را بهتر درک می‌کنم اگر کل میدان ترافالگار را تخریب کنید و از نو با یک معمار مسئول برای طراحی کل layout شروع کنید، اما آنچه که پیشنهاد شده شبیه یک لکه بزرگ بر روی صورت یک دوست محبوب و زیبا است.

Apart from anything else, it defeats me why anyone wishing to display the early Renaissance pictures belonging to the gallery should do so in a new gallery so manifestly at odds with the whole spirit of that age of astonishing proportion.
علاوه بر هر چیز دیگری، من را گیج می‌کند چرا کسی که قصد دارد نقاشی‌های دوران رنسانس اولیه متعلق به گالری را نمایش دهد باید آن‌ها را در یک گالری جدید نشان دهد که کاملاً در تضاد با روح کلی آن دوران از نسبت‌های شگفت‌انگیز است.

Why can’t we have those curves and arches that express feeling in design?
چرا نمی‌توانیم آن منحنی‌ها و طاق‌هایی را که احساس را در طراحی بیان می‌کنند، داشته باشیم؟

What is wrong with them?
چه چیزی با آن‌ها اشتباه است؟

Why has everything got to be vertical, straight, unbending, only at right angles – and functional?
چرا همه چیز باید عمودی،

مستقیم، غیرقابل انعطاف، فقط در زاویه‌های قائمه باشد – و کاربردی؟