During the reign of Queen Victoria (1837-1901), British people traveled around the whole world.
در دوران سلطنت ملکه ویکتوریا (1837-1901)، مردم بریتانیا به سرتاسر جهان سفر کردند.

They charted the seas, mapped out distant countries and studied plants, animals and people.
آنها دریاها را نقشه‌برداری کردند، کشورهای دوردست را ترسیم کردند و گیاهان، حیوانات و مردم را مطالعه کردند.

They also claimed many lands for England.
آنها همچنین بسیاری از سرزمین‌ها را برای انگلستان تصرف کردند.

This kind of international travel was made easier by improved transportation and communication.
این نوع سفرهای بین‌المللی با پیشرفت‌های حمل‌ونقل و ارتباطات آسان‌تر شد.

New inventions such as steamships, trains, telegraphs and telephones made long distances seem smaller.
اختراعات جدیدی مانند کشتی‌های بخار، قطارها، تلگراف‌ها و تلفن‌ها مسافت‌های طولانی را کوچک‌تر نشان می‌داد.

Of course, people had different reasons for going to distant lands.
البته، مردم دلایل مختلفی برای سفر به سرزمین‌های دور داشتند.

Some were businessmen who saw economic opportunities overseas.
برخی از آنها بازرگانانی بودند که فرصت‌های اقتصادی در خارج از کشور می‌دیدند.

Soldiers wanted fame and a chance to enlarge the British Empire.
سربازان به دنبال شهرت و فرصتی برای گسترش امپراتوری بریتانیا بودند.

Big-game hunters wanted to be the first to shoot strange animals and bring back trophies to England.
شکارچیان بزرگ‌حیوانات می‌خواستند اولین کسانی باشند که حیوانات عجیب را شکار کرده و تروفی‌ها را به انگلستان بیاورند.

Scientists intended to study unknown animals and plants.
دانشمندان قصد داشتند حیوانات و گیاهان ناشناخته را مطالعه کنند.

Missionaries planned to be the first to introduce Christianity to faraway people.
مبلغان مذهبی برنامه‌ریزی کرده بودند که اولین کسانی باشند که مسیحیت را به مردم دوردست معرفی کنند.

In 1836 a young Scotsman called David Livingstone began to study medicine in Glasgow.
در سال 1836، یک اسکاتلندی جوان به نام دیوید لیوینگستون شروع به تحصیل در رشته پزشکی در گلاسگو کرد.

Livingstone intended to become a medical missionary.
لیوینگستون قصد داشت یک مبلغ پزشکی شود.

This means that he would be a doctor, as well as a preacher and teacher.
این بدین معناست که او علاوه بر پزشک بودن، مبلغ و معلم نیز می‌شد.

Livingstone (1813-1873) came from a poor family.
لیوینگستون (1813-1873) از یک خانواده فقیر بود.

From an early age, he had worked 14 hours a day in a clothing factory for very little pay.
از سنین پایین، او 14 ساعت در روز در یک کارخانه لباس کار می‌کرد و دستمزد کمی دریافت می‌کرد.

But he was determined to learn.
اما او مصمم بود که یاد بگیرد.

He took his books with him to the factory and read as he worked.
او کتاب‌های خود را به کارخانه می‌برد و در حین کار می‌خواند.

Then, after work, he would go to his teacher to learn more.
سپس بعد از کار به معلم خود می‌رفت تا بیشتر بیاموزد.

Livingstone’s goal was to teach faraway people about Jesus.
هدف لیوینگستون این بود که مردم دوردست را درباره عیسی آموزش دهد.

However, unlike some missionaries, he was also interested in science, geography and exploring.
با این حال، برخلاف برخی از مبلغان مذهبی، او به علم، جغرافیا و اکتشاف نیز علاقه‌مند بود.

He had planned to go to China in 1839, but because of the Opium Wars no missionaries were being sent there.
او در سال 1839 برنامه‌ریزی کرده بود که به چین برود، اما به دلیل جنگ‌های تریاک، هیچ مبلغ مذهبی به آنجا فرستاده نمی‌شد.

Instead, he asked to go to South Africa.
در عوض، او خواست که به آفریقای جنوبی برود.

Europeans had traveled around the coasts of Africa for hundreds of years.
اروپایی‌ها برای صدها سال در سواحل آفریقا سفر کرده بودند.

But very few white people had traveled inland.
اما تعداد کمی از سفیدپوستان به داخل خشکی سفر کرده بودند.

A missionary named Robert Moffatt who had begun a mission at Kuruman in the interior inspired Livingstone.
یک مبلغ مذهبی به نام رابرت موفَت که یک مأموریت در کورومان در داخل آفریقا شروع کرده بود، الهام‌بخش لیوینگستون شد.

Livingstone arrived in Kuruman in 1841.
لیوینگستون در سال 1841 به کورومان رسید.

This was the farthest outpost of white settlement, and no one seemed to want to go further inland.
این دورترین پست استقرار سفیدپوستان بود و به نظر می‌رسید که کسی نمی‌خواهد به عمق بیشتری در داخل آفریقا سفر کند.

Livingstone felt that the missionaries should go to the Africans, rather than waiting for the Africans to come to them.
لیوینگستون احساس می‌کرد که مبلغان باید به سراغ آفریقایی‌ها بروند، نه اینکه منتظر بیایند تا آفریقایی‌ها به نزد آنها بیایند.

With a fellow missionary he set out.
او با یک مبلغ مذهبی دیگر سفر خود را آغاز کرد.

When they came to an African tribe, they would talk to the chief and ask permission to preach to his people.
وقتی به یک قبیله آفریقایی می‌رسیدند، با رئیس قبیله صحبت می‌کردند و از او اجازه می‌خواستند تا به مردمش موعظه کنند.

Livingstone would also set up a tent and treat the people who had diseases.
لیوینگستون همچنین چادری برپا می‌کرد و به افرادی که بیماری داشتند، درمان می‌داد.

After a while, he would move on to the next tribe.
بعد از مدتی، او به قبیله بعدی می‌رفت.

Once Livingstone learned the Bantu language he would talk to many Africans.
بعد از اینکه لیوینگستون زبان بانتو را آموخت، با بسیاری از آفریقایی‌ها صحبت می‌کرد.

But sometimes he needed interpreters.
اما گاهی اوقات او به مترجم نیاز داشت.

There were many diseases, including malaria and sleeping sickness.
بیماری‌های زیادی وجود داشت، از جمله مالاریا و بیماری خواب.

Livingstone suffered much of his life from river fever.
لیوینگستون بیشتر عمر خود را از تب رودخانه رنج می‌برد.

He was also so weak that he rode on the back of an ox.
او همچنین آن‌قدر ضعیف بود که سوار بر دوش یک گاو می‌نشست.

Livingstone wanted to stop the slave trade.
لیوینگستون می‌خواست تجارت برده‌ها را متوقف کند.

At this time, the slave trade was the most profitable business in Africa.
در آن زمان، تجارت برده‌ها پرسودترین کسب‌وکار در آفریقا بود.

Livingstone hoped that if other kinds of trade were developed, then slavery could be abolished.
لیوینگستون امیدوار بود که اگر تجارت‌های دیگر توسعه یابند، برده‌داری بتواند لغو شود.

In order to open up trade, he wanted to find an easy route into the center of Africa.
برای باز کردن تجارت، او می‌خواست یک مسیر آسان به مرکز آفریقا پیدا کند.

Livingstone kept going further into the interior.
لیوینگستون به حرکت خود به داخل آفریقا ادامه داد.

He was probably the first European to cross the Kalahari Desert before reaching Lake Ngami in present-day Botswana.
او احتمالاً اولین اروپایی بود که از صحرای کالاهاری عبور کرد تا به دریاچه نگامی در بوتسوانای امروزی برسد.

Not long after, he traveled further inland.
مدتی بعد، او به عمق بیشتری از داخل آفریقا سفر کرد.

He explored the sources of the Zambesi and Kasai rivers and eventually reached the west coast of Africa at Luanda, Angola.
او منابع رودخانه‌های زامبزی و کاسایی را کاوش کرد و در نهایت به سواحل غربی آفریقا در لوآندا، آنگولا رسید.

Livingstone was being criticized for neglecting missionary work in order to explore.
لیوینگستون به دلیل غفلت از کارهای مذهبی برای کاوش مورد انتقاد قرار گرفته بود.

Livingstone replied that he was opening up the continent for missionaries.
لیوینگستون پاسخ داد که او قاره را برای مبلغان مذهبی باز می‌کند.

Meanwhile, he was becoming famous as a great explorer.
در همین حال، او به عنوان یک کاشف بزرگ شهرت پیدا می‌کرد.

The British government commissioned him to explore the Zambesi River.
دولت بریتانیا از او خواست تا رودخانه زامبزی را کاوش کند.

They hoped that ships could sail up the river into the interior.
آنها امیدوار بودند که کشتی‌ها بتوانند رودخانه را تا داخل قاره طی کنند.

Unfortunately, the Zambesi had too many rapids.
متأسفانه، رودخانه زامبزی دارای امواج پرخروش زیادی بود.

However, Livingstone did find a route up the Shire River to Lake Nyassa.
با این حال، لیوینگستون یک مسیر از رودخانه شایر به دریاچه نیاسا پیدا کرد.

He continued to struggle against the slave trade, which was now being taken over by Arabs.
او همچنان علیه تجارت برده‌ها مبارزه می‌کرد، که حالا توسط عرب‌ها کنترل می‌شد.

Livingstone died in Africa in 1873.
لیوینگستون در سال 1873 در آفریقا درگذشت.

He was the first white man to explore Botswana, Zimbabwe, Zambia, Malawi and surrounding areas.
او اولین سفیدپوستی بود که بوتسوانا، زیمبابوه، زامبیا، مالاوی و مناطق اطراف

آن را کاوش کرد.

He was not only a great explorer, but also a fine doctor and a good missionary.
او نه تنها یک کاشف بزرگ بود، بلکه یک پزشک خوب و یک مبلغ مذهبی عالی نیز بود.

Nowadays, the countries that Livingstone visited are nearly all Christian–just as he hoped they would be.
امروزه، کشورهای که لیوینگستون از آنها بازدید کرد تقریباً همه مسیحی هستند – همانطور که او امیدوار بود.